Op weg hiernaar toe vanmorgen voelde de wereld als een zware rugzak op mijn schouders. Ik had net even de radio aangezet en de huidige tijd vol onvree en haast vulde prompt mijn nog niet ontwaakte ziel. Dus vluchtte ik weg uit die werkelijkheid, riemde de hond aan en vertrok. Ze was er blij mee. Snuffelend aan elk mogelijk plekje liepen we een gekend wandelpad in. Het was nog vochtig van de regen. Het licht was nog niet echt wakker. De bomen, nog vol bladeren maar al in herfstkleuren, filterden het licht alsof het nog niet klaar was om klaarte in de wereld te brengen. En de vogels hielden zich elders op. Of hadden er nog geen zin in.  

 Onderweg leer je al stappend vergeten. Gisteren ligt al ver achter je en voor morgen is het nog te vroeg. Er is alleen het nu. De ene voet voor de andere. En opnieuw. En opnieuw. En weer. Totdat het ritme van de stappen het getater in mijn hoofd overstemt. Ik zie de hond een net gestoken molshoop besnuffelen en dan fanatiek proberen de aarde weg te graven om dat vermaledijde beest te vatten. Het lukt haar niet. Even verder vlucht een eekhoorn de boomkruin in. Traag en sierlijk stijgt een reiger op uit een vijver vol eendenkroos. De wereld ruikt naar herfst. Onder de bomen hier en daar een paddenstoel. Als je heel stil bent, kan je het loskomen van bladeren horen. Hier en daar ook het vallen van een eikel. We blijven er beiden voor staan, mijn hond en ik. Blij met de stilte en blij ook met de intussen opgeklaarde hemel.  

Raar. Het kleine stukje natuur vult mijn hele wezen en al mijn zintuigen. En terwijl we daar gewoon staan, zie ik plots tussen de bomen een hertje dat ons doodstil bekijkt. Als mijn hond haar in de gaten krijgt, is het moment voorbij. Maar de rugzak van vanmorgen heeft het meegenomen. Of toch gedeeltelijk. Het is wat lichter rond mijn hart. Méér is soms niet nodig.