Voor de begeleidende tekst dien ik mijn bril op te zetten. Nog wat slaapdronken lees ik wat Steffi me stuurt. Het duurt niet lang of ik ben klaarwakker. “Dit is misschien ook nog een mooi verhaal”, schrijft ze. En ze vervolgt: “Onze bewoner Marcella en haar tweelingzus hebben elkaar al heel lang niet meer gezien. Er zijn enkele verbroken contacten in de familie, waardoor het niet te achterhalen valt waar Marcella’s zus nu verblijft. De gouden tip komt van een medewerker die als zelfstandige in verschillende woonzorgcentra komt”.

En wat volgt, leest als een sprookje. Steffi regelt een ontmoeting tussen de twee zussen. Als verrassing. “Het was zo hartverwarmend mooi Leen!”, vertelt ze. “Marcella en haar zus hielden de hele tijd elkaars hand vast. Op het einde zette de zus zich zelfs recht (en dat was voor haar niet eenvoudig) om Marcella een knuffel en kus te geven”.

Mijn ogen worden vochtig. Ik denk aan mijn eigen tweelingzus. Ik mag er niet aan dénken haar nooit meer te zien… “Ze hebben dezelfde trekjes, dezelfde vergeetachtigheid, dezelfde stem en dezelfde handen”, schrijft Steffi nog.  “Dat is bij mijn tweelingzus en mezelf ook griezelig identiek”, denk ik bij mezelf en ik lees verder.

Steffi schrijft dat het afscheid nemen hen allen een dubbel gevoel gaf. “De dames zijn immers al 88 jaar oud en de toekomst is onvoorspelbaar”. Maar Steffi belooft de zussen om op korte termijn nog een ontmoeting te plannen. Zoals ik al zei, draagt mijn collega ook een roze bril. Eentje met gouden randjes.

Ik zet mijn leesbril af en stap uit bed. “Ik hou zoveel van mijn zus”, zeg ik stil. “Hoog tijd om haar dat nog eens te zeggen”.