Studio X-pressief is het open kunstatelier van Woonzorgcentrum De Liberteyt in Wondelgem. Iedereen kan er altijd binnenwandelen. De artistieke projecten met de bewoners brengen verschillende generaties, kunstgenres, partners en culturen samen. Het atelier kwam eerder al eens in de aandacht met een opgemerkte Fair Fashion modeshow in De Centrale. De locatie van hun vorige kunstexpo ‘Vlinder me’ was nog het woonzorgcentrum zelf, maar deze keer stellen de bewoners tentoon in Zaal 1 in het S.M.A.K.
De nieuwe expo kreeg de naam OASEM, Gents voor adem, of fonetisch gewoon ‘AWESOME’. De Liberteyt wil dan ook een ander en positief perspectief geven op ouder worden, en tonen dat het leven niet eindigt in een woonzorgcentrum. De Liberteyt werkte samen met externe kunstenaars waaronder Caro Vekeman die we konden strikken voor een interview. Haar kunstwerk siert de affiche van dit unieke initiatief.
Ik ben heel blij dat mijn kunstwerk op de affiche staat van dit unieke project. De connectie die ik kan maken met oudere mensen door mijn werk is fantastisch.
-- Caro Vekeman
Mag het wat Luider: Het is een prachtig project. Waaruit komt volgens jou de sterke connectie die oudere mensen maken met jouw werk?
Caro Vekeman: “Al mijn werken vertrekken uit details. Elke lijn start met een punt, een detail. Een punt wordt een lijn een lijn vraagt als reactie een nieuwe lijn. Via mijn tekening leerde ik mezelf kennen. Pas vrij recent ontdekte ik dat ik autisme heb. Dat was even confronterend; maar tegelijk werd plots veel duidelijk. Een vriendin uit Canada vroeg enkele jaren geleden iets te tekenen; ze was grote fan van mijn werk. En ze had -een vrij specifieke- opdracht. Maar het lukte me gewoon niet om een totaalbeeld te tekenen. Dat lag me niet, ik wist niet waarom.
Ik moést om een of andere reden vertrekken van een detail. Tekenen kan ik alleen door de ene lijn op de andere te laten reageren. Het ene punt zorgt voor een reactie van lijnen. Die reageren met meer lijnen. Een detail reageert en leidt tot weer een ander punt die dan weer een lijnenspel teweegbrengt met een stroom aan kleur en schaduw. Het lijkt verwarrend maar er komt altijd iets moois uit. De chaos leidt tot schoonheid. Elke tekening is een creatief proces dat tijd vraagt, het is een punt of lijn in de zoektocht naar mezelf.
Mag het wat luider: Je maakte gaandeweg een reeks knappe portretten. Met Marijn Devalck - een van onze grammofoons en bijvoorbeeld Herman Decroo; maar ook van Marilyn Monroe, John Lennon en Charlie Chalpin tot Ghandi.
Caro: Eigenlijk maakte ik portretten toen ik erg met mijn persoonlijkheid worstelde. Op een bepaald moment tekende ik een portret, wat toevallig, maar het zette iets in beweging. Ik ga sterk op mijn gevoel af als ik iemand teken. Wat roept een persoon op bij mij, welke energie geeft die mij, weke beelden roept dat bij me op. Met die energiepuntjes ga ik aan de slag, details die bij mij worden getriggerd. Ik kan niet altijd goed verklaren waarom. Er komen soms dingen naar boven in mijn portretten die ik niet direct zelf kan duiden. Wat ik aanvoel bij een persoon komt in een vormentaal naar buiten, waarbij ik me niet meer los kan maken van het gevoel van de allereerste keer toen ik tekende. Beginnend van een punt, het kleinste detail.
Dan ontdekte ik dat ik een transfer maakte bij elke tekening, een evolutie uit interne noodzaak.Toen ik de tekening maakte van Ghandi duurde het een jaar voor ik zelf goed begreep wat ik tekende. Er groeien bloemen uit zijn mond, zijn verbindende woorden. De kolibries zijn de mensen die volgen, ze drinken nectar van zijn bloemen en bevruchten ze zo.
Mag het wat Luider: De vele ogen van John Lennon - zijn kijk op de wereld?
Caro: Het portret van John Lennon heeft vele ogen. Naar mijn gevoel onderzocht Lennon zichzelf heel erg, hij richtte velen ogen op zichzelf - 8 keer het oog van Joko Ono. Hij had een unieke relatie met haar en ze hadden een grote invloed op elkaars “zijn”.
Che Guevara is een portret dat veel losmaakte. Ook op spiritueel vlak. Che voelde voor mij als iemand met een goeie inborst, een Robin Hood die opkwam voor een maatschappij met gelijkheid. Hij liet zijn woorden prachtig klinken, als mooie orchideeën. Maar helaas is een orchidee niet alleen een hele mooie maar ook hele giftige plant. Het werd een verhaal van onderdrukking en uitwassen van het communisme. Misschien zou hij alles wel anders doen indien hij kon.
Ook Marilyn Monroe lijkt me iemand die net als Lennon en Guevara werd bepaald door de tijdsgeest. Een bijzonder inspirerende persoon vind ik. Ze stak overal haar nek uit; werd constant bekritiseerd, constant in conflict gezet omdat ze als vrouw bepaalde dingen deed.
Maar telkens opnieuw als ze vocht werd ze gefnuikt, ze moet zich doodongelukkig hebben gevoeld. Maar ze bleef vechten met de wereld, met pillen, met eeuwig leven en dood, met schoon en lelijkheid, met de kerk. Maar ze had ook veel mooie bloemen in haar leven. Ze slaagde erin op haar eigen manier de wereld te bespelen binnen de tijdsgeest van toen. Zo voel ik haar vanuit mijn perceptie aan. Ik vertrek altijd vanuit de persoon, ik laat me niet graag beïnvloeden door een maatschappelijk beeld die op iemand wordt gekleefd, ik voel graag aan en dat teken ik. Het is een intuïtief proces voor mij en dat zal het altijd blijven.
Mag het wat Luider: Het is jouw religie ?
Nja, tekenen is intuïef, zo voel ik het aan. Spiritualiteit heeft soms een rare bijklank als je het benoemt. Maar ja, spirtualiteit en kunst gaan wel samen voor mij. Het werkt therapeutisch. Er komen dingen boven bij mij die ik niet altijd begrijp. Als mensen bidden begrijpen ze niet alijtd waarom, of wat het doet, maar het doet iets. Laat ons dan zeggen dat tekenen mijn bidden is, mijn meditatie. Het maakt emotie los net als een gebed voor sommigen doet. Niet iedereen kan daarmee om of ziet er het nut van in. Je kan ook niet verwachten dat iedereen je kunst begrijpt zoals ik het bedoel. Maar zo lang het maar iets losmaakt.
Mag het wat Luider: zit je ermee in wat mensen denken?
Caro: Soms zie ik mensen kijken op een tentoonstelling naar een werk. Ik stel me dan voor wat ze denken. Denken die dan - waarom zweeft die vis hier - wat wil ze daar nu mee zeggen ? Wat is de betekenis? Voor mij heeft dat wel iets spiritueel ook. Sommige mensen hebben daar weinig connectie mee. Ik had onlangs een gesprek met een exacte wetenschapper die niet kon vatten dat ik het over het spirituele had en daar echt iets in aanvoel. Zijn standpunt was duidelijk: er is niets meer. Ik antwoordde dat er naar mijn intuïtie wel iets meer is. Het ene is altijd een reactie op het andere. Ook al is er niets maar alles gaat intuïtief. Ergens onstaat een punt, uit dat punt een bewening een lijn die verder rimpelt en iets moois vormt; ze deint weer uit en komt weer tot niets. Uit niets komt alles en alles wordt weer niets. Niet dat ik engeltjes zie zweven boven mijn hoofd.
Niets leidt tot iets en omgekeerd, ik vind dat magisch
