Voorlopig kan ik enkel vertéllen wat ik zag vandaag, wat ik hoorde vandaag, wat mijn hart heeft verwarmd en wat niet op beeld is vast te leggen. 

Greta houdt van puzzelen. Dat deed ze vroeger thuis ook heel graag. Ze heeft dat steeds goed gekund. 
De eerste puzzel die mevrouw maakte bij ons in het woonzorgcentrum was er ééntje van 500 stukken. Dit deed ze helemaal alleen. Dit werk hangt intussen omhoog in onze living. Samen met mevrouw ging ik vervolgens naar de winkel zodat ze zelf enkele nieuwe puzzels kon uitkiezen. Greta bleek ambitieus en vond twee knappe puzzels van 1000 stukjes naar haar zin. De ene puzzel leek me echter té hoog gegrepen en dat verwoordde ik ook. Maar Greta vond de puzzel zo immens mooi. Met zo een motivatie is alles mogelijk, dacht ik bij mezelf. En de puzzels gingen allebei mee. 
Een ziekenhuisopname en enkele tegenslagen later, bleek puzzelen nog moeilijk te lukken en  Greta liet de moed zakken. 
Lieve, onze vrijwilliger en ook puzzelliefhebber, stelde voor om Greta te ondersteunen. Iedere week zou Lieve Greta komen helpen bij het puzzelen. En het ging terug vlot. “Als we onze ogen en onze vingers samenleggen, lukt het ons wel”, glunderde Greta. De eerste klepper van 1000 stukken werd gelegd, ingekaderd en met tranen van ontroering omhoog gehangen op de kamer van Greta. Aan die andere, supermoeilijke puzzel zijn de dames vandaag de dag nog bezig. Het vordert traag. Greta’s algemene toestand gaat ietwat achteruit, haar ogen werken niet meer zoals ze zou willen, ze vergeet meer en de moed zakt in haar schoenen. Ook voor onze doorwinterde puzzelvrijwilliger blijkt deze puzzel geen makkie. Het puzzelvlammetje bij Greta begint te doven. “Ik kan niks meer, ik zie te weinig, wat zit ik nog te doen bij Lieve, ze moet alles alleen doen, ik stop met puzzelen”, vertelde Greta me teneergeslagen.

Deze namiddag belde Lieve me op. Of Greta zin had om te puzzelen en of ik het haar wilde gaan vragen, want zelf vergeet Greta de afspraak.
Ik klopte op haar deur en hoorde een stem die duidelijk van ver kwam. Ik trof mevrouw aan in haar rolstoel, hoofd op haar borstkas, wat ineen gezakt, nog half slapend. “Lieve zou het heel fijn vinden als je haar zou willen helpen met puzzelen, ze kijkt er steeds enorm naar uit om met jou samen te zijn. Ga je graag mee?”. 
En toen kneep ik één oog dicht en begon te filmen. Ik filmde Greta’s hoofd dat zich langzaamaan oprichtte, ik filmde haar rug die zich rechtte, ik filmde haar gezicht dat opklaarde en zoomde in op haar ogen die, hoe meer ze haar hoofd oprichtte, steeds meer en meer begonnen te blinken. Ik zette het geluid wat harder zodat ik het mooiste antwoord dat ik ooit heb gehoord, kon vastleggen. Een mooiere, warmere en meer gemotiveerde “jaaaaaaa!” dan die van vandaag heb ik zelden gehoord.