© Leen Foubert
Iedere dinsdag turnen wij met alle bewoners van onze beschermde leefgroep. Het voelt wat onwennig om dit zo neer te schrijven, het woord ‘leefgroep’ zit immers nog niet echt in mijn pen. Doorgaans schrijf ik over onze ‘afdeling’, maar in een reactie op mijn vorig verhaal las ik dat Dirk, onze directeur zorg, het woord ‘leefgroep’ gebruikte.
En eigenlijk voelt dat wel beter. We hebben het immers niet over droge voeding of over groenten en fruit of vlees, toch?
Maar terug naar de turnles. Natuurlijk is dit geen turnles in de letterlijke zin van het woord. Iedere dinsdag komen we met zoveel mogelijk bewoners samen in onze cafetaria voor ruim een uur muziek, zang, dans en beweging. Niets moet, jezelf zijn mag. Hiervoor kan ik telkens rekenen op de supergewaardeerde hulp van enkele gouden vrijwilligers.
“Ela, ela!”, hoor ik na afloop Emma plots roepen. Ze staat op en doet teken naar Chantal, onze vrijwilliger. Ik gebaar Chantal, die met een andere bewoner aan het praten is, dat Emma haar duidelijk iets wil zeggen. Chantal draait zich om en Emma’s gezicht licht helemaal op. Zonder iets te zeggen nemen ze elkaar stevig vast. “Je doet me huilen”, zegt Chantal. Het is inderdaad niet eenvoudig voor haar. Chantals mama woonde ook bij ons in de leefgroep (zie je, ik kan het wel!) en is onlangs overleden. Ondanks haar dementie wéét Emma dit nog. Ze voelt het verdriet dat er nog steeds is bij Chantal en iedere keer wanneer ze elkaar zien, gaat Emma naar haar toe. De woorden komen moeilijk maar zijn eigenlijk niet nodig. Chantal vertelt en Emma’s blik wijkt geen seconde af. “Jij hebt me 48 jaar geleden geleerd hoe ik een appeltaart kan maken”, zegt Chantal tegen Emma. Ik kijk verbaasd op. “Ja ja, Emma was mijn leerkracht koken in het eerste middelbaar. En ze was streng hoor”. De wendingen in het leven zijn zo bizar, denk ik bij mezelf. Emma blinkt en begrijpt goed waarover het gaat. Antwoorden is moeilijk maar haar lichaamstaal spreekt voor zich. Chantal vervolgt: “En toen ik thuis ook appeltaart had gemaakt en ze in de oven stond, zei mijn mama dat mijn appeltjes dreven. Wat bleek? Ik had bloemsuiker gebruikt in plaats van zelfrijzende bloem”. We moesten alle drie lachen. “En ik was zo fier want mijn juf had het me zo geleerd!”, vervolgde Chantal met een beteuterd gezicht.
“Maar de geur die was hetzelfde. Even lekker”, besluit Chantal.
Eigenlijk is dat nu ook zo, bedenk ik me. De ‘inhoud’ bij Emma is misschien veranderd, maar stralen kan ze nog steeds als de beste. En arm in arm wandelen we de cafetaria uit.
