
De grote Roze bril van ergotherapeute Leen
Iedereen hing aan zijn lippen. We luisterden geboeid naar zijn verhaal. Zijn eigen verhaal en het verhaal van zijn ouders; van zijn vader die bij ons op de beschermde afdeling woont en het verhaal van zijn moeder die op de ‘open’ afdeling verblijft.
Pa dementerend, ma uitgeput en getekend door het zorg dragen voor haar hulpbehoevende echtgenoot. Tijdens dit transdisciplinaire overleg stemden we de zorg af op moeder en vader, op de ouders van Roland, de verhalenverteller.
Als jonge knaap van 10 jaar, wilde Roland graag piano leren spelen, stak hij van wal. Hij kwam echter niet uit een muzikaal nest en ook Moerzeke, het dorp waar hij met zijn ouders woonde, kende weinig muzikale troeven. Een piano krijgen was al helemaal geen optie. De schoolmeester van Roland had echter een idee. Hij wist dat er in het café vlakbij een oude piano stond en kreeg het voor elkaar dat kleine Roland na school daar kon gaan piano spelen. “Binnen het jaar is hij dat wel beu”, werd verkeerdelijk gedacht. Kleine Roland kreeg de microbe te pakken en werd een virtuoze pianospeler.
Ma en pa wonen nu bij ons in wzc Sint-Jozef te Moerzeke. Het café ‘De 4 Gekroonden’, waar Roland als knaapje leerde pianospelen, ligt naast ons woonzorgcentrum. Roland is maar een tweetal maanden in ons land, hij woont en werkt immers in Australië.
vHet verhaal van Roland bleef hangen en ik besloot hem eens te ‘googelen’. Bleek hij een echte artiest te zijn. Hij is naast pianovirtuoos ook een gerenommeerde dirigent en directeur van het Canberra International Music Festival. Hij blijkt een bekende Australiër te zijn, won awards, is mentor van componisten, muzikanten en zangers én heeft een eigen Wikipediapagina.
Weldra keert hij terug naar Australië. Helaas moet hij eerst zijn mama, die onlangs overleed, nog ten grave dragen. ‘We nemen afscheid met muziek en woord’, lees ik op het overlijdensbericht. Dat het een prachtige uitvaart wordt, staat wat mij betreft al vast. Papa kan gezien zijn toestand niet aanwezig zijn op de begrafenis van ‘ons moe’. Met meneer in mijn gedachten en in mijn hart, zal ik de uitvaart van zijn echtgenote bijwonen. En ik zal nadien naar meneer gaan en hem zeggen hoe fier hij wel mag zijn. Op zijn vrouw, op zijn zoon en op de prachtige muziek die ongetwijfeld tot boven de sterren te horen zal zijn.